Na terenach nadbużańskich wschodniego Mazowsza wielu rolników od dawna zajmowało się hodowlą trzody chlewnej. Pasza dla zwierząt przygotowywana była w oparciu o produkty z własnych gospodarstw, dzięki czemu mięso charakteryzowało się wysoką jakością. Podczas świniobicia, które odbywało się zazwyczaj w okresie Świąt Wielkanocnych i Bożego Narodzenia, a czasami na ważne uroczystości rodzinne, przygotowywano przeróżne wyroby wędliniarskie.

Wśród przygotowywanych kiełbas, szynek, kaszanek wytwarzano również pomastę, czyli utarte na odpowiednią masę sadło wieprzowe z przyprawami. „Ze schłodzonego sadła usuwa się błonę, drobniutko kroi i uciera w makutrze na gładką masę. Do utartego sadła dodaje się przyprawy: sól, czosnek, majeranek, pieprz, paprykę i jeszcze raz uciera. Gotową pomastę przekłada się do kamionek, słoików albo formuje w wałki i zawija we wcześniej oddzieloną od sadła błonę i soli po wierzchu” (Wywiad przeprowadzony z mieszkańcami gminy Sterdyń). Pomasta przygotowywana jest i spożywana do dnia dzisiejszego, na co dzień, jako przysmak i najlepiej smakuje z chlebem oraz ogórkiem kiszonym lub marynowanymi grzybami. Dzięki zachowanej niezmiennej od pokoleń tej samej receptury, składników i sposobu wykonywania stanowi jeden z elementów tradycji ludności zamieszkującej tereny nadbużańskie.